Eigenlijk heb ik nooit echt veel gedaan voor Engels. Het voelde of de taal me goed af ging op gevoel en gehoor. Pas veel later ben ik me gaan afvragen hoe dat kon, want ik ben als oer-Hollandse opgevoed met niet veel anders dan de Nederlandse taal en vakantie Frans. Maar wat ik vroeger als jong meisje me al af vroeg in de auto naar Zuid-Frankrijk was waar Garth Brooks en John Denver nou eigenlijk over zongen. Waarom klinkt The Dance zo verdrietig en waar gaat hij heen in zijn vliegtuig?
Toen ik oud genoeg was en mijn eigen smaak ontwikkelde (daar valt over te twisten) werd ik compleet idolaat van de Backstreet Boys. Helemaal fangirl ging ik naar de Free Record Shop, kocht het nieuwste album en ging met het cd-boekje op schoot de liedjes zitten meezingen. Woorden die ik niet kende zocht ik op in een woordenboek en later op het internet.
En dat doe ik nog steeds, maar dan ben ik toch weer terug bij countrymuziek, my guilty pleasure. Prachtig vind ik de verhalende manier waarop Carrie Underwood, Luke Combs en Lady A hun liedjes vertellen en ik wil tot in detail weten wat ze bedoelen met hun woorden. Nog altijd zit ik te Googlen naar songteksten en betekenissen omdat het me interesseert en het graag wil weten.
Ga dus geen boek lezen als je lezen niet leuk vindt en ga geen BBC kijken als het je niet interesseert. Maar zet FIFA op Engelstalig, kijk Gossip Girl met Engelse ondertiteling of zing mee met de lyrics van je favoriete band, want leren doe je het beste als er emoties bij betrokken zijn, dan pas blijft het echt plakken.
Reactie plaatsen
Reacties